Νιώθω παράξενα σήμερα. Νιώθω σαν το ποντίκι μέσα στη φάκα, έτοιμο να πω το «Πάτερ ημών» πριν η πεινασμένη γάτα με κάνει το γευστικό της ορεκτικό.
«Σε παρακαλώ, μην αλλάξεις. Θέλω την αγάπη σου, την έννοια σου, την φροντίδα σου, την παρουσία σου στη ζωή μου...»
Πουφ! Έφυγε... για άλλες Πολιτείες, αβέβαιη για το τι θα συναντήσει στο δρόμο της για την Ευτυχία. Λένε πως «Αν αγαπάς κάποιον, άσε τον να φύγει. Αν επιστρέψει, είναι δικός σου». Δεν φοβάμαι την απώλεια. Ναι, δεν λέω. Θα κλάψω , θα φωνάξω, θα βρίσω και δεν θα είμαι καλά για μέρες ή μήνες. Στο τέλος όμως θα συνειδητοποιήσω, πως δεν άξιζε. Αυτό που φοβάμαι είναι πως θα είμαι το εμπόδιο για την ευτυχία κάποιου άλλου.
Μου πε να μην αλλάξω. Γιατί εάν αλλάξω, τα πράγματα δεν θα είναι ίδια. Θα γίνω εμπόδιο που φοβάμαι και για όλους τους λόγους θα με μισήσει. Και θα χει δίκιο.
Δεν σου γεμίζει το μάτι αλλά είναι σκληρό καρύδι. Αν την δεις να καταρρέι συναισθηματικά, νομίζεις ότι το κάνει επίτηδες. Μια νύχτα την άκουγα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου μου να κλαίει. Μακάρι να ήταν ψέμα! Ξέρεις κάτι; Δεν ήταν! Τα δάκρυα της έπεφταν μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας την κομματάκια σαν γυαλί. Υποσχέθηκα πως θα είμαι δίπλα της, δεν θα την αφήσω ακόμα και αν έρθουν στιγμές που θα είμαι μακριά της.
Τώρα, φεύγει. Φαίνεται ευτυχισμένη, νομίζω. Μπορεί και να μην είναι. Ίσως να μην με ξαναχρειαστεί. Ίσως και όχι. Μόνο αυτή ξέρει.
Νομίζω κράτησα την υπόσχεση μου. Έμεινα, δεν έφυγα, την έκανα ευτυχισμένη.
Ελπίζω από δω και μπρός θα λέει το όνομα μου κρυφογελώντας. Ας δακρύζουν τα μάτια της. Αλλά ας είναι αυτή τη φορά, από δάκρυα χαράς. Εύχομαι να μην ξεχάσει αυτόν που θεράπευσε τις πληγές της, αυτόν που της έδωσε φτερά να δει την αληθινή και αγνή αγάπη.
ΥΓ: Έτσι και αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. Από Έρωτα, από Θάνατο, από Χρόνο. Θα θέλα να όμως να χωρίσουμε μαζί. Όχι χώρια.
«Σε παρακαλώ, μην αλλάξεις. Θέλω την αγάπη σου, την έννοια σου, την φροντίδα σου, την παρουσία σου στη ζωή μου...»
Πουφ! Έφυγε... για άλλες Πολιτείες, αβέβαιη για το τι θα συναντήσει στο δρόμο της για την Ευτυχία. Λένε πως «Αν αγαπάς κάποιον, άσε τον να φύγει. Αν επιστρέψει, είναι δικός σου». Δεν φοβάμαι την απώλεια. Ναι, δεν λέω. Θα κλάψω , θα φωνάξω, θα βρίσω και δεν θα είμαι καλά για μέρες ή μήνες. Στο τέλος όμως θα συνειδητοποιήσω, πως δεν άξιζε. Αυτό που φοβάμαι είναι πως θα είμαι το εμπόδιο για την ευτυχία κάποιου άλλου.
Μου πε να μην αλλάξω. Γιατί εάν αλλάξω, τα πράγματα δεν θα είναι ίδια. Θα γίνω εμπόδιο που φοβάμαι και για όλους τους λόγους θα με μισήσει. Και θα χει δίκιο.
Δεν σου γεμίζει το μάτι αλλά είναι σκληρό καρύδι. Αν την δεις να καταρρέι συναισθηματικά, νομίζεις ότι το κάνει επίτηδες. Μια νύχτα την άκουγα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου μου να κλαίει. Μακάρι να ήταν ψέμα! Ξέρεις κάτι; Δεν ήταν! Τα δάκρυα της έπεφταν μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας την κομματάκια σαν γυαλί. Υποσχέθηκα πως θα είμαι δίπλα της, δεν θα την αφήσω ακόμα και αν έρθουν στιγμές που θα είμαι μακριά της.
Τώρα, φεύγει. Φαίνεται ευτυχισμένη, νομίζω. Μπορεί και να μην είναι. Ίσως να μην με ξαναχρειαστεί. Ίσως και όχι. Μόνο αυτή ξέρει.
Νομίζω κράτησα την υπόσχεση μου. Έμεινα, δεν έφυγα, την έκανα ευτυχισμένη.
Ελπίζω από δω και μπρός θα λέει το όνομα μου κρυφογελώντας. Ας δακρύζουν τα μάτια της. Αλλά ας είναι αυτή τη φορά, από δάκρυα χαράς. Εύχομαι να μην ξεχάσει αυτόν που θεράπευσε τις πληγές της, αυτόν που της έδωσε φτερά να δει την αληθινή και αγνή αγάπη.
ΥΓ: Έτσι και αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. Από Έρωτα, από Θάνατο, από Χρόνο. Θα θέλα να όμως να χωρίσουμε μαζί. Όχι χώρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου