Memento

Καθόμουν χθες και τακτοποιούσα την βιβλιοθήκη μου που είναι ένας κακός χαμός. Βιβλία δικαίου από εδώ, σημειώσεις και χαρτούρα από την άλλη. Πώς και δεν μου έχει βάλει τις φωνές η μάνα μου, είναι απορίας άξιο. Έτσι όπως έβαζα τα πράγματα μου σε μία σειρά, έπεσα πάνω σε κάτι ιδιαίτερο. Ίσως για τον οποιοδήποτε να ήταν για τα σκουπίδια. Όχι για μένα όμως. Είναι κάτι που μου θυμίζει έναν άνθρωπο μοναδικό για μένα.

Τι είναι; Είναι ένα αυτοκόλλητο με δύο καρδούλες ενωμένες, μια ροζ και μια μπλε. Η μπλε  γράφει <<Love>> και η ροζ <<You>>. Το αυτοκόλλητο, βέβαια, έχει χάσει την κόλα του επομένως το έχω βάλει στον πάτο της κασετίνας μου. <<Ε και; Τι το κρατάς;>> θα με ρωτήσεις. Σωστή απορία δεν λέω αλλά για μένα έχει συναισθηματική αξία. Μου το έδωσε ένας άνθρωπος που ακριβώς μου βγάζει αυτό που λένε οι καρδούλες. Ένας άνθρωπος που με νοιάζεται, με αγαπάει, με φροντίζει. Ένας άνθρωπος με τον οποίο έχω το πιο έντονο δέσιμο... με τον οποίο μπορεί να χαθούμε λόγω της καθημερινής ρουτίνας αλλά όταν είμαι σε δύσκολες καταστάσεις, αγγίζω την καρδιά μου και ξέρω πως είναι εκεί, πάντα θα είναι εκεί.

Τον χειμώνα αυτό η σχέση μας για πρώτη φορά δοκιμάστηκε, έπρεπε να περάσει την φουρτούνα του αποχαιρετισμού. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα και για τους δύο, κάτι που μας ωθούσε στα άκρα και θα μας χώριζαν 1500 και βάλε χιλιόμετρα. Βέβαια, όταν σκέφτομαι πως πέρσι τέτοια εποχή ήταν ακόμα χειρότερα γιατί ετοίμαζα την όλη διαδικασία και έβλεπα πόσο δύσκολο ήταν όχι μόνο για μένα να το συνειδητοποιήσω αλλά και για τον άλλον. Ήταν σαν ο καθένας μας να δέχονταν από μια σφαίρα στην καρδιά και να έλεγε πως όλα είναι καλά και δεν πονάει, πως είναι εντάξει και θα συνεχίσει την μάχη. Δεν ήταν θέμα εγωισμού... Τουναντίον, ήταν ότι κανείς μας δεν ήθελε να κάνει χειρότερα τα πράγματα για τον άλλον...  Παράξενο ε;

Δεν θα ξεχάσω δύο μέρες, την μέρα που χωριστήκαμε και την μέρα που ξαναβρεθήκαμε μετά από 105 μέρες... 105 μέρες που και στους δύο φάνηκαν ως 105 αιώνες. Αυτές οι δύο μέρες είναι ξεχωριστές γιατί είδα την ίδια την Αγάπη αλλά με δύο διαφορετικές εκδοχές. Την ώρα του αποχαιρετισμού, το μυαλό μου έλεγε προχώρα αλλά η καρδιά μου αρνιόνταν να προχωρήσει. Έβλεπες τον άλλον να σου δίνει το κουράγιο και τις καλύτερες ευχές του για να πετύχεις αλλά από την άλλη να στεναχωριέται που φεύγεις, να θέλει να μείνεις μαζί του γιατί χωρίς εσένα είναι αλλιώς. Η καρδιά σπάει, το μυαλό κάνει ο,τι τον προστάζει εκείνη. Να τρέξεις να δώσεις μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά, να πεις ένα τελευταίο <<σ'αγαπώ>> για να έχει κάτι από σένα, ένα ενθύμιο, ένα memento. Memento (πέρα από την εκπληκτική ταινία του Christopher Nolan με τον Guy Pearce) είναι αυτό που κρατάς για να σου θυμίζει κάποιον. Ένα πράγμα σαν σουβενίρ αλλά μπορεί και να είναι κάτι προσωπικό όπως ένα στυλό που σου έκανε δώρο ή μια φωτογραφία που είστε μαζί ή ακόμα και ο γραφικός του χαρακτήρας. Από την μέρα της επανασύνδεσης, κρατάω όλα τα θετικά συναισθήματα... την αγωνία που είχα να ξανασμίξουμε, την συγκίνηση που ένιωσα όταν ξαναιδωθήκαμε και τέλος την αγάπη που ένιωσα και έδωσα στην αγκαλιά... την πρώτη μετά από τόσες μέρες και ένιωθε σαν εκείνη του αποχαιρετισμού. Έχουν περάσει 7 μήνες από τότε και σίγουρα ακόμα δεν είμαι 100% ανεπηρέαστος από την όλη συναισθηματική φόρτιση εκείνης της ημέρας.

Έχουμε περάσει πολλά αυτά τα 4 χρόνια που είμαστε φίλοι, από τσακωμούς και ψυχρές καταστάσεις ως καταστάσεις όπου ο ένας χρειάζεται τον άλλον σε τεράστιο βαθμό. Όμως ξέρεις πως θα είναι εκεί για σένα, όπως είσαι εσύ για αυτόν. Όχι μόνο όταν τον χρειάζεσαι αλλά ακόμα και όταν δεν θες κανέναν, θα βρίσκει την μικρή εκείνη χαραμάδα και θα είναι μαζί σου... όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, όσο παράξενος και δύσκολος είσαι σαν χαρακτήρας...

Καλημέρα !!

Υστερόγραφο:<<Έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου με τον οποίον μπορεί να τσακώνεσαι συχνά και για τους πιο χαζούς λόγους. Όμως, ξέρεις πως όταν είσαι σε γκρεμό και πας να πέσεις, δεν θα αρκεστεί απλώς να σου πει να μην πέσεις αλλά θα πηδήξει μαζί σου, θα σου κρατήσει το χέρι, θα σε βάλει στην αγκαλιά του πριν αγγίξεις το έδαφος και θα σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου>>

Μαζί... Όχι Χώρια

Νιώθω παράξενα σήμερα. Νιώθω σαν το ποντίκι μέσα στη φάκα, έτοιμο να πω το «Πάτερ ημών» πριν η πεινασμένη γάτα με κάνει το γευστικό της ορεκτικό.

«Σε παρακαλώ, μην αλλάξεις. Θέλω την αγάπη σου, την έννοια σου, την φροντίδα σου, την παρουσία σου στη ζωή μου...»

Πουφ! Έφυγε... για άλλες Πολιτείες, αβέβαιη για το τι θα συναντήσει στο δρόμο της για την Ευτυχία. Λένε πως «Αν αγαπάς κάποιον, άσε τον να φύγει. Αν επιστρέψει, είναι δικός σου». Δεν φοβάμαι την απώλεια. Ναι, δεν λέω. Θα κλάψω , θα φωνάξω, θα βρίσω και δεν θα είμαι καλά για μέρες ή μήνες. Στο τέλος όμως θα συνειδητοποιήσω, πως δεν άξιζε. Αυτό που φοβάμαι είναι πως θα είμαι το εμπόδιο για την ευτυχία κάποιου άλλου.

Μου πε να μην αλλάξω. Γιατί εάν αλλάξω, τα πράγματα δεν θα είναι ίδια. Θα γίνω εμπόδιο που φοβάμαι και για όλους τους λόγους θα με μισήσει. Και θα χει δίκιο.

Δεν σου γεμίζει το μάτι αλλά είναι σκληρό καρύδι. Αν την δεις να καταρρέι συναισθηματικά, νομίζεις ότι το κάνει επίτηδες. Μια νύχτα την άκουγα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου μου να κλαίει. Μακάρι να ήταν ψέμα! Ξέρεις κάτι; Δεν ήταν! Τα δάκρυα της έπεφταν μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας την κομματάκια σαν γυαλί. Υποσχέθηκα πως θα είμαι δίπλα της, δεν θα την αφήσω ακόμα και αν έρθουν στιγμές που θα είμαι μακριά της.

Τώρα, φεύγει. Φαίνεται ευτυχισμένη, νομίζω. Μπορεί και να μην είναι. Ίσως να μην με ξαναχρειαστεί. Ίσως και όχι. Μόνο αυτή ξέρει.

Νομίζω κράτησα την υπόσχεση μου. Έμεινα, δεν έφυγα, την έκανα ευτυχισμένη.

Ελπίζω από δω και μπρός θα λέει το όνομα μου κρυφογελώντας. Ας δακρύζουν τα μάτια της. Αλλά ας είναι αυτή τη φορά, από δάκρυα χαράς. Εύχομαι να μην ξεχάσει αυτόν που θεράπευσε τις πληγές της, αυτόν που της έδωσε φτερά να δει την αληθινή και αγνή αγάπη.

ΥΓ: Έτσι και αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. Από Έρωτα, από Θάνατο, από Χρόνο. Θα θέλα να όμως να χωρίσουμε μαζί. Όχι χώρια. 

Σαν δυο σταγόνες νερό

Καλησπέρα έπειτα πολύ πολύ καιρό.

Έχουν συμβεί αρκετά στη ζωή μου το τελευταίο καιρό που πραγματικά αν αρχίζω να τα γράφω τώρα θα τελειώσω τον <<κόκκινο Μάη>> που λέει και η μάνα μου. Για να μην σας κουράσω, θα επικεντρωθώ όμως σε μια από τις πιο συναισθηματικές μου στιγμές αυτό το διάστημα.

Λένε πως όταν υπάρχει απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων, οι δεσμοί χάνονται. <<Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα ξεχνιούνται>> λέει ο "πάνσοφος" λαός μας.  Στο παρελθόν, με αρκετά άτομα, λόγω της απόστασης, σταμάτησα να κάνω παρέα ή ακόμα και να μιλάω. Το βρήκα σαν αφορμή για να τους ξεχάσω και να με ξεχάσουν. Να ξεμπερδέψω από αυτούς μια και καλή και να αφοσιωθώ στα άτομα που εγώ αγαπώ, εκτιμώ και σέβομαι για τον απλό λόγο επειδή το κάνουν και οι ίδιοι. Άλλες φορές, η απόσταση για μένα ήταν ένα ξεκαθάρισμα. Μετρούσα φίλους, άδειαζα αυτούς που δεν μου έκαναν και προχωρούσα παρακάτω. Είτε με καινούριες παρέες είτε με αυτούς που είχα βρει σωστούς στο ζύγι.

Κάποια άτομα όμως δεν χρειάζονται καν "ζύγισμα". Βλέπεις ότι η απόσταση σας έκανε να είστε σαν δυο σταγόνες νερό. Ίδιες αντιδράσεις, ίδια συναισθήματα. Απίστευτο και όμως αληθινό!

Φαίνεται τελικά πως κάποιοι άνθρωποι βιώνουν μια Αγάπη αληθινή. Μια Αγάπη όπως την έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους. Αγνή, Καθαρή, Αμόλυντη. 

Μη μου λες αντίο

Γεια σας,

Χθες έκανα την αυτοκριτική μου και μπορώ να πω με περίσσιο θάρρος πως  είμαι περήφανος ότι δεν διστάζω να πω το τι αισθάνομαι. Είτε αυτό είναι μια σκληρή αλήθεια, είτε είναι τα συναισθήματα μου για κάποιο άτομο , την δεδομένη στιγμή.

Όμως, αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ πόσο δύσκολα είναι να λες κάποια πράγματα. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Έχω ακούσει πολλές φορές και έχω πει σκληρά λόγια. Το θέμα μου είναι το πως να αποχαιρετήσεις κάποιον που αγαπάς πάρα πολύ. Τι να του πεις για να τον παρηγορήσεις; Θεωρώ πολύ κλισέ να του πω <<θα είναι για λίγο... Κάνε υπομονή>>. Όταν συνειδητοποιείς σιγά σιγά το πόσο σημαντικός είσαι για αυτόν τον άνθρωπο δεν υπάρχει το <<για λίγο>>.  Ακόμα και αυτό, φαντάζει στον άλλον σαν μια αιωνιότητα. Πόσο μάλλον το <<αντίο>>... Για μένα θυμίζει χωρισμό. Και τώρα, δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.

Εδώ μια μέρα δεν βρίσκεστε ή δεν μιλάτε και σου λείπει. Είναι τόσο έντονο το συναισθηματικό δέσιμο που έχεις μαζί του. Πολύ πιο δυνατό από όσο νόμιζες. Και το πιο ωραίο; το ίδιο αισθάνεται και ο άλλος. Το βλέπεις στα μάτια του που και παρ' όλο που δεν είναι τα πιο όμορφα που έχεις δει,είναι τα πιο αληθινά. Και αυτό τα κάνει ακόμα πιο όμορφα. Τις προάλλες τα είδα να δακρύζουν και πιστέψτε με, ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει σε χίλια κομμάτια. Ήθελα και γω να κλάψω σαν μικρό παιδί γιατί δεν άντεχα να βλέπω αυτά τα μάτια να κλαίνε. Οχι ρε γαμώτο! Δεν τους αξίζει!!

Αγάπη... τι δύσκολο πράγμα...

ΥΓ: Διαβάστε ξανά το "Γουίνι το Αρουδάκι". Τότε ήμασταν παιδιά και δεν καταλαβαίναμε μα αν το ξαναδιαβάσετε τώρα θα βρείτε κάποια πολύ όμορφα και συγκινητικά μηνύματα.

Χαμογελάστε! Είναι δωρεάν

Καλημέρα και από μένα,

Άκουγα χθες στο ραδιόφωνο του κινητού μου, ένα ιδιαίτερο τραγούδι. Αυτό ήταν το The Scientist των Coldplay, εκ των αγαπημένων μου συγκροτημάτων.

Το τραγούδι αυτό -εν ολίγοις- μιλάει είτε για κάποιον που έκανε λάθος στην σχέση του και θέλει να επανορθώσει είτε "έχασε" κάποιο φιλικό πρόσωπο και του λείπει πολύ. Θέλει να εξηγήσει όλα αυτά που νιώθει με έναν τρόπο επιστημονικό (εξ ου και ο τίτλος) και με βάση τη λογική αλλά κατά βάθος ξέρει ότι η αγάπη δεν λειτουργεί έτσι. Δυστυχώς, στη ζωή μας όλοι μας εκλαμβάνουμε κάποια πρόσωπα, κάποιες καταστάσεις ως δεδομένες αλλά δεν είναι έτσι. Η ζωή αλλάζει, είναι μια ρόδα που γυρνάει σαν τον τροχό της τύχης και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Γι' αυτό αρκετές φορές καταλήγουμε να εκτιμάμε κάτι όταν το χάνουμε. Είτε αυτό λέγεται σχέση, φίλος είτε πράγματα πιο σοβαρά όπως η υγεία μας. Πρέπει να ζούμε κάθε στιγμή ξεχωριστά γιατί μόνος ο Θεός ξέρει πόσο μακριά είναι μια μέρα όπου θα ξυπνήσουμε και δεν θα έχουμε τίποτα παρά τον εαυτό μας.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από μια επιβεβαίωση, να ξέρουμε πως ο,τι κάνουμε δεν πάει στο κενό. Ας μην είμαστε αχάριστοι πλέον. Ένα ευχαριστώ ή ένα σ' αγαπώ είναι αρκετό για να κάνουμε τον άλλον δίπλα μας να χαμογελάσει. Αλήθεια άραγε, υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από τα να βλέπεις ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου που αγαπάς; Πόσο μάλλον όταν ξέρεις πως είσαι αυτός που το δημιούργησε.

"Πολύ συχνά υποτιμάμε την αξία την δύναμη της επικοινωνίας, ενός χαμόγελου, μιας ευγενικής λέξης, ένα αυτί που να μας ακούει, ένα ειλικρινές κομπλιμέντο ή την πιο μικρή πράξη φροντίδας. Όλα αυτά έχουν την δυναμική να αλλάξουν την ζωή για πάντα"                                                                                             Λεο Μπουσκάλια 

                                                                                                                                    

Ο καλύτερός μου φίλος...φεύγει

Καλημερούδιαα..

Ξέρω..ξέρω..Είναι πολύ συνηθισμένο θέμα!Ο καλύτερός μου φίλος είναι........και μπλα μπλα μπλα 

Ο δικός μου κολλητός με μια λέξη περιγράφεται και αρχίζει από <<Α>>........

ΑΔΕΡΦΟΣ

Τι κάνεις όταν φεύγει ο άνθρωπος που ξέρεις πως μια ζωή θα είναι εκεί για σένα;Αυτός που σου στάθηκε σε δύσκολες στιγμές ενώ για τους άλλους ήσουν απλά η περίπτωση του...<<σε καταλαβαίνω..>>;Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο;

Εγώ και ο Κ.. είμαστε δεμένοι με κάτι δυνατό...δεν ξέρω αν είναι φιλία ή κάτι άλλο.Είναι αυτό το δέσιμο που καταλαβαίνεις τον άλλο πριν προλάβει να μιλήσει.Εκεί που είμαι έτοιμη να του σπάσω το κεφάλι(είναι και μεγάλο) είμαι έτοιμη να του ζητήσω συγγνώμη και όλα καλά.

Θυμάμαι τους αμέτρητους τσακωμούς μας, τις βλακείες, τα κουτσομπολιά, τις κρυφές συνεργασίες μας στη σχολή και μεταφέρομαι άγαρμπα στο ΤΩΡΑ. Γιατί περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός; Το τώρα με τρομάζει..με τρομάζει και το αύριο. Η οικονομική κατάσταση της χώρας μας είναι άθλια (σώωωωωπα!!!δεν το βλέπουμε), δεν γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι και το μόνο που μας μένει είναι αυτά τα ένα,δύο,τρία (ούτε δοκιμές σε μικρόφωνο να έκανα) άτομα που είναι το στήριγμά μας.

Τέτοιο στήριγμα είναι και για μένα ο Κ....φίλος και οικογένειά μου μαζί!

Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε σαν λαός,αυτή θα ήταν να βρει ο καθένας από εσάς έναν τέτοιο άνθρωπο όπως εγώ έχω τον φίλο μου τον Κ.......Τα λεφτά(ευρώ/δραχμή: ότι θέλεις παίρνεις) φεύγουν σαν ατμός..φσσσσσ(κάτι μου θυμίζει αυτό..κάτι μου θυμίζει). Τέτοιοι φίλοι έρχονται μια φορά και φρόντισε όταν έρθει...να τον κρατήσεις!!!

Τα φιλιά μου!