Σαν δυο σταγόνες νερό

Καλησπέρα έπειτα πολύ πολύ καιρό.

Έχουν συμβεί αρκετά στη ζωή μου το τελευταίο καιρό που πραγματικά αν αρχίζω να τα γράφω τώρα θα τελειώσω τον <<κόκκινο Μάη>> που λέει και η μάνα μου. Για να μην σας κουράσω, θα επικεντρωθώ όμως σε μια από τις πιο συναισθηματικές μου στιγμές αυτό το διάστημα.

Λένε πως όταν υπάρχει απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων, οι δεσμοί χάνονται. <<Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα ξεχνιούνται>> λέει ο "πάνσοφος" λαός μας.  Στο παρελθόν, με αρκετά άτομα, λόγω της απόστασης, σταμάτησα να κάνω παρέα ή ακόμα και να μιλάω. Το βρήκα σαν αφορμή για να τους ξεχάσω και να με ξεχάσουν. Να ξεμπερδέψω από αυτούς μια και καλή και να αφοσιωθώ στα άτομα που εγώ αγαπώ, εκτιμώ και σέβομαι για τον απλό λόγο επειδή το κάνουν και οι ίδιοι. Άλλες φορές, η απόσταση για μένα ήταν ένα ξεκαθάρισμα. Μετρούσα φίλους, άδειαζα αυτούς που δεν μου έκαναν και προχωρούσα παρακάτω. Είτε με καινούριες παρέες είτε με αυτούς που είχα βρει σωστούς στο ζύγι.

Κάποια άτομα όμως δεν χρειάζονται καν "ζύγισμα". Βλέπεις ότι η απόσταση σας έκανε να είστε σαν δυο σταγόνες νερό. Ίδιες αντιδράσεις, ίδια συναισθήματα. Απίστευτο και όμως αληθινό!

Φαίνεται τελικά πως κάποιοι άνθρωποι βιώνουν μια Αγάπη αληθινή. Μια Αγάπη όπως την έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους. Αγνή, Καθαρή, Αμόλυντη.