Memento

Καθόμουν χθες και τακτοποιούσα την βιβλιοθήκη μου που είναι ένας κακός χαμός. Βιβλία δικαίου από εδώ, σημειώσεις και χαρτούρα από την άλλη. Πώς και δεν μου έχει βάλει τις φωνές η μάνα μου, είναι απορίας άξιο. Έτσι όπως έβαζα τα πράγματα μου σε μία σειρά, έπεσα πάνω σε κάτι ιδιαίτερο. Ίσως για τον οποιοδήποτε να ήταν για τα σκουπίδια. Όχι για μένα όμως. Είναι κάτι που μου θυμίζει έναν άνθρωπο μοναδικό για μένα.

Τι είναι; Είναι ένα αυτοκόλλητο με δύο καρδούλες ενωμένες, μια ροζ και μια μπλε. Η μπλε  γράφει <<Love>> και η ροζ <<You>>. Το αυτοκόλλητο, βέβαια, έχει χάσει την κόλα του επομένως το έχω βάλει στον πάτο της κασετίνας μου. <<Ε και; Τι το κρατάς;>> θα με ρωτήσεις. Σωστή απορία δεν λέω αλλά για μένα έχει συναισθηματική αξία. Μου το έδωσε ένας άνθρωπος που ακριβώς μου βγάζει αυτό που λένε οι καρδούλες. Ένας άνθρωπος που με νοιάζεται, με αγαπάει, με φροντίζει. Ένας άνθρωπος με τον οποίο έχω το πιο έντονο δέσιμο... με τον οποίο μπορεί να χαθούμε λόγω της καθημερινής ρουτίνας αλλά όταν είμαι σε δύσκολες καταστάσεις, αγγίζω την καρδιά μου και ξέρω πως είναι εκεί, πάντα θα είναι εκεί.

Τον χειμώνα αυτό η σχέση μας για πρώτη φορά δοκιμάστηκε, έπρεπε να περάσει την φουρτούνα του αποχαιρετισμού. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα και για τους δύο, κάτι που μας ωθούσε στα άκρα και θα μας χώριζαν 1500 και βάλε χιλιόμετρα. Βέβαια, όταν σκέφτομαι πως πέρσι τέτοια εποχή ήταν ακόμα χειρότερα γιατί ετοίμαζα την όλη διαδικασία και έβλεπα πόσο δύσκολο ήταν όχι μόνο για μένα να το συνειδητοποιήσω αλλά και για τον άλλον. Ήταν σαν ο καθένας μας να δέχονταν από μια σφαίρα στην καρδιά και να έλεγε πως όλα είναι καλά και δεν πονάει, πως είναι εντάξει και θα συνεχίσει την μάχη. Δεν ήταν θέμα εγωισμού... Τουναντίον, ήταν ότι κανείς μας δεν ήθελε να κάνει χειρότερα τα πράγματα για τον άλλον...  Παράξενο ε;

Δεν θα ξεχάσω δύο μέρες, την μέρα που χωριστήκαμε και την μέρα που ξαναβρεθήκαμε μετά από 105 μέρες... 105 μέρες που και στους δύο φάνηκαν ως 105 αιώνες. Αυτές οι δύο μέρες είναι ξεχωριστές γιατί είδα την ίδια την Αγάπη αλλά με δύο διαφορετικές εκδοχές. Την ώρα του αποχαιρετισμού, το μυαλό μου έλεγε προχώρα αλλά η καρδιά μου αρνιόνταν να προχωρήσει. Έβλεπες τον άλλον να σου δίνει το κουράγιο και τις καλύτερες ευχές του για να πετύχεις αλλά από την άλλη να στεναχωριέται που φεύγεις, να θέλει να μείνεις μαζί του γιατί χωρίς εσένα είναι αλλιώς. Η καρδιά σπάει, το μυαλό κάνει ο,τι τον προστάζει εκείνη. Να τρέξεις να δώσεις μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά, να πεις ένα τελευταίο <<σ'αγαπώ>> για να έχει κάτι από σένα, ένα ενθύμιο, ένα memento. Memento (πέρα από την εκπληκτική ταινία του Christopher Nolan με τον Guy Pearce) είναι αυτό που κρατάς για να σου θυμίζει κάποιον. Ένα πράγμα σαν σουβενίρ αλλά μπορεί και να είναι κάτι προσωπικό όπως ένα στυλό που σου έκανε δώρο ή μια φωτογραφία που είστε μαζί ή ακόμα και ο γραφικός του χαρακτήρας. Από την μέρα της επανασύνδεσης, κρατάω όλα τα θετικά συναισθήματα... την αγωνία που είχα να ξανασμίξουμε, την συγκίνηση που ένιωσα όταν ξαναιδωθήκαμε και τέλος την αγάπη που ένιωσα και έδωσα στην αγκαλιά... την πρώτη μετά από τόσες μέρες και ένιωθε σαν εκείνη του αποχαιρετισμού. Έχουν περάσει 7 μήνες από τότε και σίγουρα ακόμα δεν είμαι 100% ανεπηρέαστος από την όλη συναισθηματική φόρτιση εκείνης της ημέρας.

Έχουμε περάσει πολλά αυτά τα 4 χρόνια που είμαστε φίλοι, από τσακωμούς και ψυχρές καταστάσεις ως καταστάσεις όπου ο ένας χρειάζεται τον άλλον σε τεράστιο βαθμό. Όμως ξέρεις πως θα είναι εκεί για σένα, όπως είσαι εσύ για αυτόν. Όχι μόνο όταν τον χρειάζεσαι αλλά ακόμα και όταν δεν θες κανέναν, θα βρίσκει την μικρή εκείνη χαραμάδα και θα είναι μαζί σου... όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, όσο παράξενος και δύσκολος είσαι σαν χαρακτήρας...

Καλημέρα !!

Υστερόγραφο:<<Έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου με τον οποίον μπορεί να τσακώνεσαι συχνά και για τους πιο χαζούς λόγους. Όμως, ξέρεις πως όταν είσαι σε γκρεμό και πας να πέσεις, δεν θα αρκεστεί απλώς να σου πει να μην πέσεις αλλά θα πηδήξει μαζί σου, θα σου κρατήσει το χέρι, θα σε βάλει στην αγκαλιά του πριν αγγίξεις το έδαφος και θα σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου>>

Μαζί... Όχι Χώρια

Νιώθω παράξενα σήμερα. Νιώθω σαν το ποντίκι μέσα στη φάκα, έτοιμο να πω το «Πάτερ ημών» πριν η πεινασμένη γάτα με κάνει το γευστικό της ορεκτικό.

«Σε παρακαλώ, μην αλλάξεις. Θέλω την αγάπη σου, την έννοια σου, την φροντίδα σου, την παρουσία σου στη ζωή μου...»

Πουφ! Έφυγε... για άλλες Πολιτείες, αβέβαιη για το τι θα συναντήσει στο δρόμο της για την Ευτυχία. Λένε πως «Αν αγαπάς κάποιον, άσε τον να φύγει. Αν επιστρέψει, είναι δικός σου». Δεν φοβάμαι την απώλεια. Ναι, δεν λέω. Θα κλάψω , θα φωνάξω, θα βρίσω και δεν θα είμαι καλά για μέρες ή μήνες. Στο τέλος όμως θα συνειδητοποιήσω, πως δεν άξιζε. Αυτό που φοβάμαι είναι πως θα είμαι το εμπόδιο για την ευτυχία κάποιου άλλου.

Μου πε να μην αλλάξω. Γιατί εάν αλλάξω, τα πράγματα δεν θα είναι ίδια. Θα γίνω εμπόδιο που φοβάμαι και για όλους τους λόγους θα με μισήσει. Και θα χει δίκιο.

Δεν σου γεμίζει το μάτι αλλά είναι σκληρό καρύδι. Αν την δεις να καταρρέι συναισθηματικά, νομίζεις ότι το κάνει επίτηδες. Μια νύχτα την άκουγα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου μου να κλαίει. Μακάρι να ήταν ψέμα! Ξέρεις κάτι; Δεν ήταν! Τα δάκρυα της έπεφταν μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας την κομματάκια σαν γυαλί. Υποσχέθηκα πως θα είμαι δίπλα της, δεν θα την αφήσω ακόμα και αν έρθουν στιγμές που θα είμαι μακριά της.

Τώρα, φεύγει. Φαίνεται ευτυχισμένη, νομίζω. Μπορεί και να μην είναι. Ίσως να μην με ξαναχρειαστεί. Ίσως και όχι. Μόνο αυτή ξέρει.

Νομίζω κράτησα την υπόσχεση μου. Έμεινα, δεν έφυγα, την έκανα ευτυχισμένη.

Ελπίζω από δω και μπρός θα λέει το όνομα μου κρυφογελώντας. Ας δακρύζουν τα μάτια της. Αλλά ας είναι αυτή τη φορά, από δάκρυα χαράς. Εύχομαι να μην ξεχάσει αυτόν που θεράπευσε τις πληγές της, αυτόν που της έδωσε φτερά να δει την αληθινή και αγνή αγάπη.

ΥΓ: Έτσι και αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. Από Έρωτα, από Θάνατο, από Χρόνο. Θα θέλα να όμως να χωρίσουμε μαζί. Όχι χώρια.