Γεια σας,
Χθες έκανα την αυτοκριτική μου και μπορώ να πω με περίσσιο θάρρος πως είμαι περήφανος ότι δεν διστάζω να πω το τι αισθάνομαι. Είτε αυτό είναι μια σκληρή αλήθεια, είτε είναι τα συναισθήματα μου για κάποιο άτομο , την δεδομένη στιγμή.
Όμως, αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ πόσο δύσκολα είναι να λες κάποια πράγματα. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Έχω ακούσει πολλές φορές και έχω πει σκληρά λόγια. Το θέμα μου είναι το πως να αποχαιρετήσεις κάποιον που αγαπάς πάρα πολύ. Τι να του πεις για να τον παρηγορήσεις; Θεωρώ πολύ κλισέ να του πω <<θα είναι για λίγο... Κάνε υπομονή>>. Όταν συνειδητοποιείς σιγά σιγά το πόσο σημαντικός είσαι για αυτόν τον άνθρωπο δεν υπάρχει το <<για λίγο>>. Ακόμα και αυτό, φαντάζει στον άλλον σαν μια αιωνιότητα. Πόσο μάλλον το <<αντίο>>... Για μένα θυμίζει χωρισμό. Και τώρα, δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.
Εδώ μια μέρα δεν βρίσκεστε ή δεν μιλάτε και σου λείπει. Είναι τόσο έντονο το συναισθηματικό δέσιμο που έχεις μαζί του. Πολύ πιο δυνατό από όσο νόμιζες. Και το πιο ωραίο; το ίδιο αισθάνεται και ο άλλος. Το βλέπεις στα μάτια του που και παρ' όλο που δεν είναι τα πιο όμορφα που έχεις δει,είναι τα πιο αληθινά. Και αυτό τα κάνει ακόμα πιο όμορφα. Τις προάλλες τα είδα να δακρύζουν και πιστέψτε με, ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει σε χίλια κομμάτια. Ήθελα και γω να κλάψω σαν μικρό παιδί γιατί δεν άντεχα να βλέπω αυτά τα μάτια να κλαίνε. Οχι ρε γαμώτο! Δεν τους αξίζει!!
Αγάπη... τι δύσκολο πράγμα...
ΥΓ: Διαβάστε ξανά το "Γουίνι το Αρουδάκι". Τότε ήμασταν παιδιά και δεν καταλαβαίναμε μα αν το ξαναδιαβάσετε τώρα θα βρείτε κάποια πολύ όμορφα και συγκινητικά μηνύματα.
Χθες έκανα την αυτοκριτική μου και μπορώ να πω με περίσσιο θάρρος πως είμαι περήφανος ότι δεν διστάζω να πω το τι αισθάνομαι. Είτε αυτό είναι μια σκληρή αλήθεια, είτε είναι τα συναισθήματα μου για κάποιο άτομο , την δεδομένη στιγμή.
Όμως, αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ πόσο δύσκολα είναι να λες κάποια πράγματα. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Έχω ακούσει πολλές φορές και έχω πει σκληρά λόγια. Το θέμα μου είναι το πως να αποχαιρετήσεις κάποιον που αγαπάς πάρα πολύ. Τι να του πεις για να τον παρηγορήσεις; Θεωρώ πολύ κλισέ να του πω <<θα είναι για λίγο... Κάνε υπομονή>>. Όταν συνειδητοποιείς σιγά σιγά το πόσο σημαντικός είσαι για αυτόν τον άνθρωπο δεν υπάρχει το <<για λίγο>>. Ακόμα και αυτό, φαντάζει στον άλλον σαν μια αιωνιότητα. Πόσο μάλλον το <<αντίο>>... Για μένα θυμίζει χωρισμό. Και τώρα, δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.
Εδώ μια μέρα δεν βρίσκεστε ή δεν μιλάτε και σου λείπει. Είναι τόσο έντονο το συναισθηματικό δέσιμο που έχεις μαζί του. Πολύ πιο δυνατό από όσο νόμιζες. Και το πιο ωραίο; το ίδιο αισθάνεται και ο άλλος. Το βλέπεις στα μάτια του που και παρ' όλο που δεν είναι τα πιο όμορφα που έχεις δει,είναι τα πιο αληθινά. Και αυτό τα κάνει ακόμα πιο όμορφα. Τις προάλλες τα είδα να δακρύζουν και πιστέψτε με, ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει σε χίλια κομμάτια. Ήθελα και γω να κλάψω σαν μικρό παιδί γιατί δεν άντεχα να βλέπω αυτά τα μάτια να κλαίνε. Οχι ρε γαμώτο! Δεν τους αξίζει!!
Αγάπη... τι δύσκολο πράγμα...
ΥΓ: Διαβάστε ξανά το "Γουίνι το Αρουδάκι". Τότε ήμασταν παιδιά και δεν καταλαβαίναμε μα αν το ξαναδιαβάσετε τώρα θα βρείτε κάποια πολύ όμορφα και συγκινητικά μηνύματα.
